Historia Wielkiego Postu

Pierwsze pewne informacje o praktykowaniu w Kościele okresu Wielkiego Postu trwającego czterdzieści dni pochodzą z IV wieku. Pisze o tym św. Atanazy z Aleksandrii w swoim szóstym Liście wielkanocnym (6,13) z roku 334: Rozpoczynamy czterdziestodniowy post pierwszego dnia miesiąca Phamenoth (25 lutego). Końcem IV wieku obchodzono czterdziestodniowy post w Rzymie, co poświadcza św. Hieronim w Liście do Marceli z roku 384 (XLI 3): My pościmy przez jeden okres czterdziestodniowy według tradycji apostolskiej, zgodnie z całym światem. Podobno we wcześniejszych wiekach trwał 40 godzin lub tydzień, ale niestety brakuje wiadomości pewnych.

Liczba czterdziestu dni ma swoją symbolikę biblijną: tyle dni pościł Jezus przed rozpoczęciem swojej publicznej działalności. Czterdzieści lat wędrowali Żydzi przez pustynię do Ziemi Obiecanej, do której to wędrówki nawiązuje post Jezusa.  Czterdzieści dni i nocy przebywał Mojżesz u Pana, zanim otrzymał Dekalog (Wj 34,28). Również tyle szedł Eliasz do Bożej góry Horeb (1Krl 19,8).  

Przygotowano na podst.:

Baltazar Fischer, Art. Quadragesima, LTK VIII 910 -11.

Michael Kunzler, Liturgia Kościoła, Poznań 1999.

Tarsycjusz Sinka, Zarys liturgiki, Gościkowo-Paradyż 1988.